Το έχουμε ρίξει στις πρόβες εδώ και καιρό. Παράλληλα δουλεύουμε το βεστιάριο, δηλαδή τα καπέλα, τα ραβδιά, τις κούτες του σκηνικού. Στο φόντο του σκηνικού μας δεν έχουμε κρεμάσει κάτι, μη βαρύνει και πέσει, αλλά η βασική υποδομή για τις πρόβες έχει στηθεί, οπότε σας παρουσιάζουμε ένα παρασκηνιακό ρεπορτάζ της γιορτής, χωρίς ακόμη κουστούμια..
Ευχαριστώ το Ελενίτσι μου, που μου επιστεύθηκε το κείμενό του. Η παράστασή μας, ονομάζεται»Γειά» σε κείμενο της νηπιαγωγού και συγγραφέως Ελενίτσι ( δε λέω το όνομα όλο γιατί δε θέλει)
Μια περίληψη του έργου θα διαβάσετε.
Μια φορά ήταν δύο πολυαγαπημένες φίλες, αχώριστες…Μια μέρα όμως μάλωσαν για μια γυαλιστερή πέτρα.
Δικιά μου είναι η πέτρα-όχιιιιι δικιά μου είναι
-«Μη σε ξαναδώ μπροστά μου…φύγε πια δε σε έχω φίλη, μπούχτισα τα ψέματα σου, πάντα μ’έκανες ρεζίλη»
οι δύο φίλες βαδίζουν πια σε χωριστούς δρόμους
Μια μέρα μία από τις δύο φίλες πήγε έναν περίπατο στο δάσος να μαζέψει λουλουδάκια. Εκεί συνάντησε..
τις όμορφες νεράιδες. Η φίλη προσπάθησε να μπει στο χορό τους, αλλά εκείνες δεν την άφησαν. Και μάλιστα την τιμώρησαν που προσπάθησε να μπεί στο χορό τους… Της έκλεψαν το χαμόγελό…»Το χαμόγελό σου πάλι, να σου δώσουμε αν θές, μία πέτρα που γυαλίζει, βρες και φέρε στις ξωθιές».
Την ίδια ώρα η άλλη φίλη έκανε τον περίπατό της στο δάσος. Την ακολούθησαν τα ξωτικά από πίσω κι εκείνη έκανε το λάθος να τα κοροιδέψει. Έτσι της έκλεψαν το χαμόγελο
«Ψάξε στου βυθού τον πάτο, ψάξε ουρανό και γη, ίσως να’ναι εδώ μπροστά σου, ίσως κάπου έχει κρυφτεί»
Έτσι οι φίλες, χωρίς να βλέπουν η μία την άλλη , άρχισαν τα ταξίδια, πέρασαν πρώτα από το ουράνιο τόξο της αγάπης
«Σαν ουράνιο τόξο είναι η αγάπη και όποιος της ζητάει χρώματα πολλά, του χαρίζει να χει μέσα στην καρδιά του και στα ονειρά του, όλα τα καλά»
Εν-δυο, εν-δυο τα χρώματα βαδίζουν σε περίφημο χορό πριγκηπικό, κι όταν κάποτε τα μάτια τους δακρύζουν, άσπρο γίνονται και πέφτουν στο κενό
Δεν κατάφεραν οι δύο φίλες τίποτα, δε βρήκαν την πέτρα που γυαλίζει κι έτσι βρέθηκαν σε μία παράξενη χώρα όπου κατοικούσαν κάτι παράξενες ασπρόμαυρες κυρίες που έκαναν διαλογισμό..
Δυστυχώς τα λόγια των ασπρόμαυρων κυριών, μπέρδεψαν τα κορίτσια μας. Κάτι όμως από τα λόγια της τελευταίας ασπρόμαυρης κυρίας, τους τράβηξε την προσοχή:
«…Μιλάω, φωνάζω, μαλώνω, δέρνω, τραβώ, μετανιώνω, βαθιά ανασαίνω, βαθιά ανασαίνω, δεν έχω με ποιόν να μιλήσω σωπαίνω»
Μπρος μαρς για το ταξίδι στο βυθό.
Οι φίλες πέρασαν κι από το βυθό. Συνάντησαν τους δύτες και τα φύκια. Δεν κατάφεραν να βρουν την πέτρα που γυαλίζει, αλλά άκουσαν κάποια από τα λόγια των δυτών
«Κοίτα γύρω, όλα αλλάζουν
πέτρες που δε χορταριάζουν
μια μοναχικός σα βράχος,
μια δεν είσαι πια μονάχος».
Απογοητευμένες κάπως από το ανώφελο ταξίδι τους, πέρασαν κι από τον παιδότοπο «Σαπουνόφουσκες», το αγαπημένο τους στέκι. Εκεί είδα τους φίλους τους να παίζουν παράξενα παιχνίδια..
Περνά-περνά η μέλισσα με τα μελισόπουλα και με τα παιδόπουλα, μα περνάει κι ο καιρός κι ήθελα να ξέρω πως, πως θα βρεις το γέλιο πάλι, όλο σπάω το κεφάλι»
«έχω ένα αυτοκίνητο που όλο-όλο τρέχει, αυτό που ψάχνεις δε θα βρεις, γιατί απόψε βρέχει, μα αν σταματήσει η βροχή και βγεις χωρίς ομπρέλα, σε μία άκρη στέκεται και τότε χαμογέλα».
«Πούντο-πούντο το δαχτυλίδι, δράκος το πήρε, ή ένα φίδι, δε θα το βρεις-δε θα το βρεις, γιατί δεν ξέρεις να συγχωρείς».
Οι φίλες κατάλαβαν τους υπαινιγμους αλλά και πάλι δε βρήκαν πουθενα την πέτρα που γυαλίζει. έτσι έκεί που έπαιζαν μόνες τους με ένα μπαλάκι η καθεμιά…
Εκεί που γλίστραγαν το μπαλάκι, ξαφνικά τα βλέμματά τους συναντήθηκαν και τα μπαλάκια κατέληξαν στην πέτρα που γυαλίζει. Οι φίλες κοίταξαν την πέτρα , την έπιασαν, τη σήκωσαν ψηλά και την πέταξαν μακριά γιατί δεν είχε πια καμιά σημασία..Τα κορίτσια αγκαλιάστηκαν έκλεισαν τα μάτια και μπροστά τους βρέθηκαν όλοι οι ήρωες του παραμυθιού. Περπάτησαν ανάμεσά τους και έφυγαν αγκαλιασμένες. 
Κάποια αντικείμενα βεστιαρίου
μερικά από τα καπέλα των χρωμάτων (δείγματα για κατασκευή όχι τα αυθεντικά), καπέλα νεράιδων και καπέλα ασπρόμαυρων κυριών.
Μου αρέσει αυτό:
Μου αρέσει! Φόρτωση...
Αναμνηστικά και δωράκια για τα παιδιά 
αστροφωτογραφικές μηχανές 
αστροκαπέλα 
Πανέτοιμοι λοιπόν , μετά από όλες αυτές τις προετοιμασίες που είδατε και από την προηγούμενη εβδομάδα με το καβαλέτο έτοιμο στημένο στην πόρτα να καλωσορίζει τους επισκέπτες του αστρομυθιού.. και 
το εξωτερικό σκηνικό μας έτοιμο στημένο κι αυτό… Έπιασε να βρέχει και να κάνει κρύο… Δεν πειράζει είπαμε ας γίνει στο εσωτερικό της τάξης αντι να γίνει στην αυλή, βέβαια η γιορτή ήταν στημένη να παιχτεί έξω..αλλά κανείς δεν μπορεί να τα βάλει με τον καιρό… Έτσι μπήκαμε 
και οι θεατές μας -γονείς έγιναν μέρος της γιορτής κρατώντας τα πολύχρωμα μπαλόνια τους!!! Αλλά μόλις είδαμε λίγο ήλιο..τρέξαμε μαθητές-γονείς έξω!!! Εκεί γίναμε όλοι μια μεγάλη αγκαλιά και μας ένωσε ένα υπέροχο τραγούδι https://www.youtube.com/watch?v=8VoAGu6cvYQ Ευχαριστούμε πολύ το Γιάννη Παπαιωάννου με τη λύρα του καθώς και το δάσκαλό του, απο καρδιάς ευχαριστούμε!!! Πετάξαμε όλοι τα μπαλόνια μας ψηλά με πολλές οικολογικές ευχές!!! ΚαΙ ΤΟΥ ΧΡΌΝΟΥ!!!! 
Hartaetoi 